Ik meldde me aan voor de 5 Day Coding Challenge. Deze uitdaging begint vandaag.
Vijf dagen achter elkaar krijg ik elke dag een kleine programmeeropdracht en bijbehorende uitleg.
Als ik de opdrachten goed heb gemaakt, krijg ik vrijdag een certificaat. Wat ik daarmee kan, weet ik niet. Waarschijnlijk krijg ik een paar tientjes korting op een peperdure vervolgcursus van Code Institute.
Hoe dan ook, ik wil weer leren programmeren.
Deze mini-cursus is een kennismaking met HTML5, CCS en Javascript. Programmeertalen waarmee websites gemaakt worden. Die ken ik al een beetje, dus ik verwacht dat de cursus een makkie zal zijn.
Programmeren doe ik al heel mijn leven.
Vroeger dacht ik dat ik er later mijn brood mee zou verdienen.
Dat is niet gebeurd. Maar wat niet is kan nog komen.
Het begon allemaal met BASIC, op de Commodore 64, toen ik een jaar of 10 was. Mijn vader had er boeken over liggen. Enkele jaren later programmeerde ik mijn eigen text adventure games, spellen die alleen uit tekst op het scherm bestaan.
Op onze eerste PC verdiepte ik me nog even in Visual Basic, maar daar was weinig lol aan. Met HTML maakte ik mijn eerste, simpele webpagina’s.
Ik ging informatica studeren in Leiden. Daar kreeg ik dagelijks les in C++, een van de meest abstracte en hardcore programmeertalen die er zijn. De eindopdracht bestond uit het programmeren van een computerversie van 4 op een rij. Speler tegen computer. De belangrijkste les: recursiviteit. Ik kreeg een 7 voor de eindopdracht.
Toch besloot ik niet door te gaan met informatica. Ik wisselde van studie en ging naar Amsterdam om Noors te studeren.
Toen verdween langzaam de behoefte aan een exacte vaardigheid als programmeren uit mijn leven. Ik kreeg er allemaal onexacte vaardigheden voor terug. Taal, literatuur, muziek en later theater zouden mijn leven gaan uitmaken.
Ik maakte nog wel eens een website voor mezelf of iemand anders. Maar daar kwam de laatste vijftien jaar steeds minder programmeren bij kijken. Kant-en-klare CMS-pakketten als Drupal en WordPress maakten ook van websites bouwen een steeds minder exacte bezigheid. Uiteindelijk zat ik alleen nog maar een beetje aan de layout te pielen in CSS.
Ondertussen las ik nog wel Learn Ruby The Hard Way. Maar dat was meer vanwege de uitdagende titel, dan iets anders. Ik heb nooit enig idee gehad wat ik met kennis van een programmeertaal als Ruby moest doen.
Toch vind ik het nog altijd leuk om te programmeren. Toch lijkt het me nog altijd leuk om mijn brood te verdienen met programmeren.
Lang heb ik gedacht dat ik inmiddels te laat is. Dat ik te oud ben om daar nog helemaal aan te beginnen. Weer een ommezwaai? Van de onexacte terug naar de exacte wereld? Te laat, toch?
De laatste maanden is er iets in mijn denken daarover veranderd. Nu denk ik: wat maakt het uit? Het is nooit te laat.
Vandaag begin ik opnieuw.