En dan nu de (voorlopig) laatste tweewekelijkse Coronaquarantaine-update. Morgen beginnen de scholen weer (half). Ook al is het virus nog niet weg, ik ben toe aan (een beetje) verandering.
Andere dingen die mij opvielen:
Ik kijk ontzettend uit naar de komende weken. De verwachting is dat Irene en ik meer tijd hebben om te werken, dingen voor onszelf te doen of gewoon even helemaal niks te doen. Te vaak heb ik de afgelopen maanden jaloers uit het raam staan staren naar alle luierende, kinderloze overburen. (Het leek wel of álle overburen kinderloos waren.)
Tegelijk, als ik iets langer erover nadenk, verwacht ik dat het wel mee zal vallen met die zeeën van tijd die ik me nu inbeeld. Een kwestie van verwachtingsmanagement.
Ik ben gewend geraakt aan deze samenleving vol gesloten deuren. Straks gaan een voor een de scholen, kappers, pedicures, dierentuinen, zwembaden, terrassen, cafés, stranden, bioscopen en uiteindelijk zelfs de theaters weer open. Dat is goed en leuk voor iedereen. Maar als zuinige, introverte huismus vond ik het eigenlijk wel fijn zo. Ik zal eraan moeten wennen. Ik ga er nooit aan wennen.
We krijgen ongeveer € 1.200 terug aan teveel betaalde kosten aan de kinderopvang en de buitenschoolse opvang. De automatische incasso’s van de eigen bijdrages liepen gewoon door de afgelopen maanden. Dat vonden de instanties wel zo handig. Het is een aardig bedrag, dat we dus in wezen hebben verdiend (door het niet uit te geven) met onze thuisschoolactiviteiten. Desalniettemin ben ik blij dat het klaar is.
Op 5 mei tweette ik een flauw grapje de wereld in. Ik zag een foto van Willem-Alexander die stond te speechen op de Dam. Door het perspectief van de foto leek het alsof hij met katheder en al over de Dam zweef. Daar maakte ik een lollig tweetje van. Zo ben ik.
Wat er toen gebeurde, zal je verbazen.
Helemaal niks, de eerste zes uur. Totdat ’s avonds een van mijn vrienden met een substantieel aantal volgers dacht: laat ik dat grapje eens retweeten. Toen brak de pleuris uit op mijn telefoon. 48 uur lang kreeg ik een contante stroom aan meldingen van Twitter. Op het hoogtepunt kwamen ze om de paar seconden. Uiteindelijk is het grapje ruim 5.000 keer geliked en 500 keer geretweet.
De verspreiding van mijn tweet deed me denken aan de verspreiding van een zeker virus.
De statistieken van Twitter vertellen me dat het tweetje momenteel 397.451 keer bekeken is. Wat een absurd getal. Ik heb er honderden volgers bij. Het aantal lezers van dit blog is deze week vervijfvoudigd. Ik kreeg freelance klussen aangeboden.
Het was leuk zolang het duurde. Nu is het tijd voor wat anders.