Ik las een gedicht van Anne Sexton in De Groene Amsterdammer. Het gedicht heette Geel en ging over vooruitkijken naar een betere tijd. ‘Als ze de zon weer aanzetten dan plant ik er kinderen onder,’ is de eerste zin. Het gedicht raakte me. Dat vond ik opvallend, want gedichten raken me zelden. Poëzie is niet echt mijn ding. Poëzie was nooit echt mijn ding, moet ik misschien zeggen. Dankzij Anne Sexton had ik opeens zin om mijn eigen gedicht te schrijven. Het zijn rare tijden.
Dit is het gedicht.
Als dit straks allemaal voorbij is
Als ze de zon weer aanzetten
Zoals Anne Sexton zei
Als straks de deuren open mogen
En wij als poezen naar buiten komen
Ongeknipt, Netflix uit en zonder filter
Als we weer met onze vleugels kunnen spelen
Onwennig schuilen voor een mondkapjesregen
Geniet dan even van dat moment
Zeldzaam in een mensenleven
Waarop al het oude nieuw mag lijken
Als dit straks allemaal voorbij is
Op 4 oktober 1974 was Anne Sexton 45. Ze sloot zich op in haar garage en startte ze de motor van haar auto. Ze beroofde zichzelf van het leven door koolstofmonoxidevergiftiging.
We moeten meer met onze vleugels spelen. Misschien moet ik meer gedichten schrijven.