De waterpokken verspreiden zich langzaam over haar lichaam. De
rode bultjes zitten op haar rug, handen, billen en in haar nek en op haar
hoofd. Het zijn er niet zoveel als je op sommige foto’s op internet ziet. De
kleine kinderen op die foto’s zitten helemaal onder en kijken boos en getergd in
de camera. Wie fotografeert zijn kind zo? Ik maak geen foto’s. Dido kijkt ook
niet boos. Ze lacht alleen maar. Vorige week had ze koorts, deze week de
bultjes. Volgende week is ze beter. Er is geen reden tot boosheid. Haar lach
zit vol levenslust en haar ogen glinsteren als ze weer iets nieuws ontdekt dat het
leven haar te bieden heeft, zoals het geluid van vallend bestek, de smaak van
rode druiven of ‘nee nee’ zeggen terwijl ze met haar wijsvinger zwaait.