De laatste weken word ik op Facebook lastig gevallen door
David Mamet. Telkens al ik inlog is ie daar weer met die indringende ogen. Hij
heeft een kop om bang van te worden, die David Mamet. Hij is breedgeschouderd,
hij lacht niet en het grijze haar op zijn hoofd is gemillimeterd. Hij ziet
eruit als een ex-marinier die op latere leeftijd is gaan schrijven over zijn traumatische
ervaringen. Ook draagt hij een clownesk, geel brilletje, dat heel strak om zijn
hoofd zit, alsof dat hoofd zonder dat brilletje ieder moment op een hoogst
onsmakelijke manier uit elkaar kan vallen.
Elke dag kijk ik naar David Mamet op Facebook. Hij is echt verdomde
lastig te negeren met die kop van hem. Hij probeert me een masterclass toneelschrijven
te verkopen. Dat is zijn nieuwe ding. Ik vermoed dat het toneelschrijven zelf
niet meer genoeg geld oplevert. Kennelijk ziet hij in mij een potentiele klant.
Dat ben ik niet, maar het zal wel aan mijn Facebookvrienden liggen dat ik elke
dag met David Mamet word geconfronteerd. En ik schrijf natuurlijk zelf ook.
Hij begint wel een beetje onhandig. David Mamet zegt: het
enige dat je nodig hebt om te schrijven is een potlood. Dan laat hij me een potlood
zien, mocht ik achter mijn computer vergeten zijn wat dat is, een potlood. Dan zegt
hij: een stuk papier zou ook wel handig zijn. Dan denk ik: oh, dus een potlood
is helemaal niet het enige dat je nodig hebt om te schrijven, David Mamet. Je
komt nu al op je eigen woorden terug. Dat belooft weinig goeds voor die online
masterclass van je, die ik straks dus echt niet ga volgen.
David Mamet zegt dat toneelschrijven supermakkelijk is. Je moet
het gewoon doen. Je schrijft iets, je laat het opvoeren en je staat voor lul. Meer
is het niet, aldus David Mamet. Dit klinkt mij helemaal niet zo aanlokkelijk in
de oren, maar goed. Dan volgt een blokje namedropping. Hemingway en Godard
noemt hij. Die laatste maakt hij een beetje belachelijk. Franse films noemt hij
‘effing boring’. Nee, toneelstukken moeten gewoon chronologisch zijn. Geen
gezeik. Dat laatste zou trouwens de mantra van David Mamet kunnen zijn. Geen
gezeik.
Wel gek: in het begin van het filmpje draagt David Mamet een
wit T-shirt onder zijn jasje. Even later draagt hij een rood T-shirt onder zijn
jasje. Wanneer is dat gebeurd? roep ik elke dag hardop naar mijn computer. Even
later is het witte T-shirt weer terug. Ook het rode T-shirt komt weer terug. Ik
zit er grinnikend naar te kijken. Kennelijk is hier iets niet helemaal chronologisch
gegaan, David Mamet.
Uiteindelijk zegt David Mamet: je moet er tegen kunnen dat
je slecht bent. Als je er niet tegen kan dat je slecht bent, ga je nooit iets
goeds schrijven. Dit is het einde van zijn verkooppraatje. Hij heeft gelijk
denk ik. Maar dit geldt natuurlijk voor elk vak. Als ik ooit nog eens een goede
gamesprogrammeur wil worden, moet ik eerst heel veel bagger programmeren. Alleen
daar heb ik helemaal geen zin in.
Maar toch. Ook al lult David Mamet overduidelijk uit zijn
nek, hij doet dat op zo’n manier dat ik niet kan stoppen met luisteren, elke
dag opnieuw. Uiteindelijk zal ik breken en me inschrijven voor de online
masterclass van David Mamet. Ik zal betalen, ik zal schrijven en ik zal
slechter zijn dan David Mamet zich ooit had kunnen voorstellen.
David Mamet heeft bruine ogen en zijn donkere stem lijkt op
die van mijn vader. David Mamet doet me denken aan mijn vader.