De laatste dagen zat ik er even doorheen. Dat verraste me eerlijk gezegd. De afgelopen Coronaweken bevielen me prima. De hele dag thuiszitten is de hemel op aarde voor een rechtgeaard introvert als ik. De hele dag omringd zijn door twee lieve, leuke maar ook veel aandacht vragende kinderen ging ook goed. Totdat het even niet meer goed ging.
Dat lag aan mij. Dat lag aan het plotselinge warme weer. Dat lag aan mijn zoons zenuwen voor zijn aankomende verjaardag dit weekend. Dat lag aan de stand van de maan. Het lag aan mij.
Ik keek uit het raam en zag de overburen zonder kinderen urenlang om de beurt in hun hangmat liggen. De overburen hebben een hangmat in hun huis hangen, ja. Ik zag andere overburen kussens naar buiten slepen en in hun zwemkleding wegdommelen. Ondertussen sleepten weer andere overburen een barbecue en krat bier naar buiten.
Ik ruimde urine op en probeerde het geschreeuw te negeren. Ik was uit het oog verloren waar het echt om draait.
Dus toen deed ik wat ik altijd doe, als ik met een probleem zit.
Ik maakte een lijst. Dit is een lijst met vijf momenten waarop mijn kinderen me afgelopen week extreem blij maakten:
Ik liet noteerde de lijst in mijn e-mail en liet deze aan het einde van de middag aan mezelf mailen. Dat is het moment waarop de kratten bier aan de overkant naar buiten komen en ik wel een psychisch verzetje kan gebruiken. Het werkte. Gisteren was een goede dag.
Vandaag wordt een goede dag.
(Ik heb de lijst vastgezet bovenin mijn inbox.)