Het was weer tijd voor het minst leuke ritje van het jaar. Het is een ritje van 700 meter, maar vervelender, enger en tijdrovender kan autorijden niet worden. Ik stel het altijd zo lang mogelijk uit, tot enkele dagen voor de datum of zelfs op de dag van de datum. Jawel, het is het ritje naar de garage voor de jaarlijkse algemene periodieke keuring, oftewel de APK.
Het begint altijd met een gewetensvraag.
Doe ik dit jaar alleen een keuring of ook een kleine beurt of zelfs een grote beurt? Ik stel mezelf deze vraag altijd pas in de auto onderweg naar de garage dus dan heb ik precies drie-en-een-halve minuut om erover na te denken. Ik doe altijd maar wat. Ik weet het precieze verschil tussen de drie niet en garagisten doen altijd opvallend vaag als ik hen om advies vraag.
Aangezien we dit jaar flink moeten besparen, besloot ik alleen voor APK te gaan. Ik ga eindelijk eens leren om zelf die bandenspanning te controleren en de motorolie te verversen. Hoe moeilijk kan het zijn?
Garages zijn voor mij mysterieuze plekken. De mensen die er werken zijn per definitie intimiderend. Ik weet niks van auto’s en zij alles. Ze kunnen me alles wijsmaken. Ik heb soms ook het idee dat ze dat doen.
Ik geef de monteur de sleutels van de Skoda en wandel terug naar huis. ’s Middags word ik gebeld. Hij is gekeurd. Er zijn wat dingetjes. Twee voorwielen hebben geen profiel meer en vertonen scheurtjes. Die moeten vervangen. Twee achterbanden zijn iets minder slecht en vertonen ook scheurtjes. Die kan je beter ook gelijk doen. En er is een veer kapot. Die moet vervangen. Welke banden wilt u? We hebben Continental, Vredestein, Viking en Michelin. Ik vrees het ergste en vraag voorzichtig: Wat zijn de goedkoopste? Na een lang verhaal van de garagist over energieprofielen kies ik voor de een na goedkoopste.
Nu wil je zeker weten wat dat totaal gaat kosten? vraagt hij.
Dit bedoelde ik met intimiderend.
Terwijl hij rekent op zijn rekenmachine, mompelt hij woorden als uurloon, ex btw en opnieuw balanceren. Totale kosten: € 560.
Ik heb niet het idee dat ik er iets aan kan veranderen, dus geef ik mijn akkoord. Zodra ik ophang, heb ik hier spijt van. Er valt altijd iets te onderhandelen. Ik kan dreigen het ergens anders te laten doen, alsnog een kleine beurt afdwingen voor hetzelfde geld, de achterbanden niet laten doen. Hier moet ik ooit beter in zien te worden. Dit is een doel voor de middellange termijn.
Ik vertel het nieuws tijdens de lunch aan mijn gezin. Dit zijn de reacties: