In de trein naar Den Haag. De regen net ontlopen. In Haarlem is het alweer droog. Een treurig kijkende man loopt traag door het gangpad. Op elke lege stoel naast een treinreiziger legt hij een pakje zakdoekjes neer met daarop een briefje. Sorry dat ik stoor, begint het briefje, en daarna een verhaal over dat hij geen werk heeft en twee kinderen. Ik heb wel werk. Ik ben er onderweg naar toe. Ik heb maar één kind. Het pakje zakdoekjes is van de Hema en ziet eruit alsof het al veel treinstoelen heeft aangeraakt. In Leiden stapt de treurig kijkende man uit. Het begint weer te regenen.