Voorlinden

Vandaag naar museum Voorlinden met Irene. Prachtig landgoed. Veel moderne kunst gezien. Ik hou vaker niet van moderne kunst dan wel. Aanstellerig, wil ik bij veel ervan zeggen. Antony Gormley had wel mooie dingen. Simpele vormen: mannetjes vooral. Deze beelden stonden ook in de tuin. En ook geometrische vormen. Een kamer lag vol met acht kilometer aan stalen lint. Je moest erdoorheen klauteren om aan in de volgende kamer te geraken.

In het café dronken we twee pinot grigio. We aten garnalenbitterballen. Er waren wespen. Maar toen de mensen naast ons gebakjes op tafel hadden, trokken ze daarheen. Het was gezellig. Toch had ik me in het museum te vaak als een lul gedragen door cynische opmerkingen te maken over de kunst of chagrijnig in een hoek te gaan staan wachten tot Irene klaar was. Toen we wijn dronken werd ik vrolijker, maar dat was eigenlijk te laat. Waarom kan ik op zo’n dag niet eerder tot rust komen? Ik moet beter leren omgaan met veel indrukken tegelijkertijd. Niet zo gevoelig zijn de hele tijd en afzeikhumor gebruiken als schild. Maar de wijn deed zijn werk, brak met gemak door dat schild. We maakten grapjes over de slechte bediening. Het weer was goed, niet te koud en niet te warm.

25 juli 2022