Ik had een stukje geschreven in de krant en daarna vonden mensen op Twitter mij een lul. Zo gaat dat soms. Ik heb dat vaker gezien. Maar vooral bij andere mensen. Stukjes over theater maken mensen kennelijk niet kwaad. Dit stukje ging niet over theater, maar over geld. Geld is blijkbaar een controversiëler onderwerp dan theater.
Mensen op Twitter vonden mij een lul die neerkeek op arme mensen. Ik probeerde bij sommigen dat foutieve beeld bij te stellen, maar dat bleek onbegonnen werk. Mensen op Twitter zijn niet echt boos. Ze zijn zich aan het profileren. En elk bericht dat je ze stuurt om hun foutieve aannames te corrigeren, gebruiken ze als een nieuwe mogelijkheid om zich te profileren. Na een tijdje besloot ik te stoppen om al die mensen te helpen zich te profileren. Ik klapte mijn laptop dicht en ging wandelen. Ik zag een moeder en een kind hun poes uitlaten aan een halsbandje. De poes was grijs en zwart en wit.