Boven het ziekenhuisbed van mijn vader hing een televisie. Hij
pakte de afstandsbediening om te zappen, maar kreeg geen kanalen behalve het informatiekanaal.
Ik zei dat je een code moet sms’en om de televisie aan te krijgen. Ik wees naar
de informatie op het scherm. Ik vroeg me af of mijn vader die kleine letters
kon lezen. Het kost drie euro per dag, zei ik. Exploitatie, mompelde mijn vader. Ik
sms’te een zescijferige code naar een viercijferig nummer. Ik kreeg een automatisch
bericht terug met de vraag of ik nu mijn IBAN-nummer wilde sms’en. Dat weet ik toch
niet uit mijn hoofd, riep mijn vader. Ik sms’te mijn veelcijferige IBAN-nummer.
Er kwam een automatische bevestiging terug. We konden binnen enkele minuten televisie
kijken. Tien minuten later konden we geen televisie kijken. Ik belde naar het
servicenummer dat op het informatiekanaal stond. Een euro per oproep kostte
dat. Een vrouw met een stem waaruit een onpeilbare verveling bleek, stond me te
woord. Ik gaf haar de naam van het ziekenhuis en het nummer van het televisietoestel.
Ze vroeg me de afstandsbediening op te pakken en te zappen. De televisie deed
het.