Er is een boek dat ik al jaren probeer te lezen. Ik kocht het
toen ik zeventien was, tweedehands, een boek van 899 bladzijden
over de mogelijkheid van kunstmatige intelligentie. Het boek was destijds een van
de redenen dat ik wiskunde ging studeren. Vaak ben ik in het boek begonnen, nooit
kwam ik verder dan hoofdstuk zeven, een hoofdstuk over propositielogica. Het zware boek is
net als ik zeven keer verhuisd. Ooit was ik het boek kwijt en downloadde ik een
illegale versie op mijn telefoon. Ook daarin strandde ik.
Ik zag het boek laatst weer staan in de boekenkast. Ik bladerde in het boek en las over recursieve systemen. Ik besloot nog
een kans te wagen, tevergeefs. Na een half jaar brak ik mijn studie wiskunde
af, omdat ik te slecht was in wiskunde. Dingen in de wereld zijn vaak logischer dan ik denk.