Ik zat op de wc, toen het bericht van de tweede ‘harde’ lockdown binnenkwam. Scholen dicht. Theaters dicht. Bijna alles dicht.
Ik scrolde terug naar het begin en las het bericht opnieuw.
Het was een raar gevoel, maar niet zo raar als afgelopen maart. Dit was niet onbekend. Dit hebben we eerder gedaan. Dit gaat lukken. Ik merkte dat het me lukte de moed erin te houden. De angst en onzekerheid van toen hebben plaatsgemaakt voor kalmte en een lichte vermoeidheid. Ik was klaar op de wc en telde mijn zegeningen.
Gelukkig ben ik vorige week nog naar de kapper geweest.
Een kerstboom kochten we ook al.
Rep en roer in de WhatsApp-groepen van de klassen van de kinderen. De kerstlunch! Maar er werden alternatieven bedacht en materiaal geregeld.
Ik heb dat Marktplaatspakketje dat er nog lag meteen verstuurd. Ik verkocht mijn oude slangenlerenprint laarsjes.
Ik stond in de langst rij die ik ooit voor de Primera heb gezien. Een stuk of twintig wachtenden voor me. Is PostNL niet-essentieel?
Ik haalde alle theaterpremières uit mijn agenda. Drie kerstvoorstellingen gaan niet door. Heel jammer. Ik zocht naar online alternatieven en andere theatrale initiatieven om te recenseren.
Ik begon te schrijven aan dit blogje. Dat voelde goed.