Ik moest stilstaan op de roltrappen in de Bijenkorf. Steeds stond er een ander gezin uit de provincie voor me. De gezinnen droegen veelal witte kleding, viel me op. Ik zocht naar de afdeling electronica. Die bleek niet meer te bestaan ‘sinds de grote verbouwing van 2003.’ Ik verontschuldigde me dat ik het vroeg. De vrouw bij de klantenservice verwees me naar de gadget-afdeling. Ik zocht op verschillende etages naar de gadget-afdeling. Ik vond alleen een balie met telefoons van Samsung, maar een telefoon had ik niet nodig. Ik keek een tijdje naar een wand met hoesjes en kabeltjes. Beneden maakte ik oogcontact met een vrouw die achter een vitrine met dure horloges stond. Ik vroeg of ze het batterijtje en bandje van mijn horloge kon vervangen. Ze keek me verward aan. Ze vroeg waar ik het horloge eigenlijk had gekocht. Ik wist het niet, het horloge was een cadeau. ‘Niet hier,’ zei ik maar. Voordat ik wegging, keek ik nog een tijdje naar vitrines met dure horloges en sierraden. Toen kreeg ik hoofdpijn.