Op de ochtend dat in Amsterdam een afgehakt hoofd werd
gevonden, reed ik naar het ziekenhuis in Breda. Eerst haalde ik mijn vader
thuis op. Zijn koffer stond al klaar. Die had mijn zus de avond ervoor voor hem
ingepakt. Mijn vader zat in zijn stoel. Ik was er ruim op tijd. ‘Heb je alles?’
vroeg ik. Mijn vader rookte nog een laatste sigaret. Ik wachtte en draaide de
verwarming omlaag. Die stond op 22 graden. Toen we weggingen stond de
verwarming op 16 graden. Ik volgde de route op TomTom naar Breda. ‘Dat kan
korter,’ zei mijn vader. Op de radio hoorden we voor de zoveelste keer het nieuws
over dat afgehakte hoofd. Ik stopte de auto voor de ingang van de spoedeisende
hulp. Mijn vader liep wankel naar binnen. Ik parkeerde op het grote parkeerterrein
bij de hoofdingang en liep door het ziekenhuis terug naar de spoedeisende hulp.
Mijn vader was al weg. ‘Jij wilt weten waar je vader naartoe is?’ vroeg de
vrouw achter de balie triomfantelijk. Ze zat achter glas en moest een
microfoontje aanzetten om tegen me te kunnen praten. Ik volgde de aanwijzingen
van de vrouw en viel midden in het intakegesprek dat een verpleegster bij mijn
vader afnam. Mijn vader noemde al zijn klachten op. Er volgde een reeks testen
en foto’s en echo’s en onderzoeken. Om twee uur kwam een arts-assistent
vertellen dat mijn vaders bloed niet goed was en dat hij moest blijven. Daar
waren we op voorbereid. Mijn vader verhuisde naar een andere kamer. Ik ging de
koffer uit de auto halen. Toen ik terugkwam viel ik midden in het intakegesprek
dat een verpleegster van de nieuwe afdeling bij mijn vader afnam. ‘Jullie zijn
goed voorbereid,’ zei de verpleegster toen ze mij de koffer zag uitpakken. Dat
gaf me een goed gevoel. Na het intakegesprek realiseerde mijn vader dat we zijn
tablet vergeten waren mee te nemen. Hij wilde zijn ervaringen in het ziekenhuis
gaan opschrijven. Ik zou de tablet later meenemen en zou zolang pen en papier
voor hem regelen. Een uur later reed ik terug naar Amsterdam, precies door de
spits. Ik vermeed alle files.