Mijn vader mailde me een document. Hij schreef: ‘Hier enkele bekende, oude foto’s, maar nu in kleur.’ Ik opende het document en herkende mijn opa en oma, maar dan jong. De andere foto’s had ik ook eerder gezien in fotoboeken. Sommige waren uit de jaren vijftig, anderen waren wel honderd jaar oud. Die originele foto’s zijn zwartwit, deze hadden kleur.
Mijn vader maakt stambomen. Hij werkt al jaren aan de onze, die inmiddels tienduizenden namen bevat, waaronder, naar verluidt, Hertog van Alva (1507-1582). Spaans bloed: check. Vandaar dat temperament. Hoe dan ook, mijn vader werkt onder andere met het stamboomprogramma MyHeritage en die hebben sinds kort een inkleurservice. Kleur uw herkomst in, zo zeggen ze het zelf.
De deep learning software die ze voor het inkleuren aanbieden, is een prachtig stukje kunstmatige intelligentie. Het is getraind met miljoenen foto’s, zodat het nu precies weet welke grijstint bij welke kleur hoort. En als het een keer niet klopt, dan is er ook niks aan de hand, want meestal valt het toch niet te controleren. Of de kleuren nu kloppen of niet, ze ogen in ieder geval heel realistisch. Ze bieden het nu gratis aan, omdat het programma nooit uitgeleerd is. Hoe meer foto’s het te verwerken krijgt, hoe beter het wordt.
En de resultaten zijn verbluffend. Ik kende mijn vaders jeugd enkel van die zwart-witfoto’s die we hebben. Sowieso de hele jaren vijftig en alles van daarvoor bestaat in mijn gedachten als zwart-witbeelden. Als ik nu naar deze foto’s kijk, lijken de jaren vijftig opeens verdacht veel op de jaren tachtig. Al die oude mensen van toen lijken nog steeds best oud, maar dan alsof ze vandaag leven. Sommige foto’s ontroeren me.
Ik was eraan gewend om het verleden in zwartwit te zien en de toekomst in kleur. Tegenwoordig is het andersom.
