Ik zat net een knikkerbaan te bouwen, toen het nieuws mij bereikte dat de scholen en kinderdagverblijven op 11 mei weer opengaan. Ik was er blij mee, maar ik was minstens net zo blij met de knikkerbaan. We deden wedstrijdjes met gekleurde knikkers. Mijn kinderen waren de jury. Ik verloor natuurlijk.
En als ik won, dan verloor ik ook.
Nog ruim twee weken en dan is dit voorbij. Dat gaan we niet meer iedere dag knikkerbanen bouwen, met de houten treinbaan spelen, kleien, verhalen verzinnen, vogelnestjes maken van knutselspullen of verven. Ik heb de laatste weken voor het eerst in jaren, misschien wel decennia, weer geverfd. Ik was vergeten hoe leuk ik verven vind.
De laatste dagen voelde ik me goed, in tegenstelling tot vorige week. Ik zag het opeens helemaal zitten, elke dag om en om met Irene voor de kinderen zorgen en werken op de slaapkamer. Zoveel werk had ik nu toch niet. Dat kon ik prima tot en met de zomervakantie volhouden, dacht ik.
We leefden en werkten de afgelopen weken met zijn vieren volgens een ijzeren ritme. We maken nog steeds elke dag een uurschema. De kinderen gedijen goed bij een uurschema. Ik gedij goed bij een uurschema. En als ik even niet goed gedij, dan komt dat ook wel weer goed.
Zo gaat dat. Ik krijg wat ik vorige week vurig wenste, wat tijd voor mezelf, en meteen word ik weemoedig. Als ik win, dan verlies ik ook.
Ik ben begonnen met een nieuwe blog. Betering.nl, met persoonlijke verhalen over geld. Vandaag over mijn kinderen.