Het was de eerste lentedag van het jaar en ik luisterde op
het balkon naar The Last Shadow Puppets. Ik zocht op mijn telefoon naar een
tattooshop in de stad, een tattooshop waar ik me niet meteen geïntimideerd zou
voelen. Ik keek naar de tattoos die te koop waren. Ik realiseerde me dat ik
zelf met een ontwerp zou moeten komen. Slangen, schedels en pin-ups stonden mij
niet. Het ging regenen. Ik zette de was binnen. Het stopte met regenen. Ik liet
de was binnen staan. Ik twijfelde over mijn tattoo. Moest het een kunstzinnig
plaatje zijn of juist niet. Was dat weer te aanstellerig? Was een tattoo niet altijd
aanstellerig? Al jaren, ik weet niet hoelang, komt een of twee keer per jaar deze
behoefte terug. Dan wil ik opeens weer een tattoo. Maakt niet uit waar.
Nooit gedaan. Wat heeft dat te betekenen? Ik vroeg het me af, terwijl ik boodschappen
ging doen. Bij het winkelcentrum werd ik bijna aangereden door een Tesla Model
S die geen richting aangaf. Toen wilde ik een Tesla.