Irene was de hele dag zwemmen in een meertje ergens bij Spaarndam. Het was een cursus borstcrawl, mijn cadeau voor haar 39e verjaardag afgelopen januari. Ik was de hele dag met de kinderen. De eeuwige vraag: wat gaan we doen? Zwemmen was hun antwoord.
Ik was die ochtend opgestaan met nekpijn, ik was moe, ik had geen zin, maar dat zijn dingen die allemaal over gaan. Toch kwam ik er niet in. De kinderen waren kinderen. De weerstand, de constante stroom aan vragen en eisen, de ruzietjes, de dramatiek van een vijfjarige, alles bij elkaar was het te veel. Ik ging kopje onder. De kinderen niet. Die spartelden en spetterden vrolijk door. Voor hun was alles spel, leek het. Ik dreef ernaast en keek ernaar.
Middelbare leeftijd is zwemmen in troebel water, een mysterie, een mystificatie. Dat laatste las ik in The journals of John Cheever, waar ik die avond in begonnen was. John Cheever is de meest eenzame man die ik ken. Ik hou van zijn werk.