Zaterdag liep ik in mijn eentje het theater in Haarlem uit en zag ik dat ik een e-mail had gehad van iemand die ik niet ken. De e-mail bevatte alleen een link die begon met bit.ly en daarna een rij willekeurige cijfers en letters. Ik heb de link niet geopend en de e-mail aangemerkt als spam. In het station moest ik rennen om de trein te halen. Ik moest eerst door een helemaal leeg treinstel met alleen maar eerste klasstoelen, voordat ik bij de tweede klasstoelen kwam. Ik dacht na over de voorstelling die ik had gezien; het ging over echt en nep en dat er nooit één waarheid is en ik vond dat een beetje achterhaalde ideeën voor een theatervoorstelling in 2014 en dacht erover hoe ik dat zou opschrijven in een recensie.
Een jongen en een meisje gingen tegenover elkaar zitten in de stoelen naast me. Ze waren met hun telefoons bezig. Het meisje droeg een gleufhoed en de jongen had een baard; ze gingen uit in Amsterdam. Het meisje vertelde dat haar ex gestoord was. Hij was haar aan het stalken en had geprobeerd haar Facebook te hacken. De jongen vroeg om het telefoonnummer van de ex. Hij wilde de ex trakteren op een koekje van eigen deeg en hem een paar sms’jes zonder afzender sturen. Gealarmeerd riep het meisje dat ze maar een grapje maakte. Haar ex was een lieve jongen en hij had haar Facebook niet echt gehackt. Hij had het alleen geprobeerd, maar dat was niet ‘serieus serieus’. Toen de conducteur kwam, stelde het meisje een lange gecompliceerde vraag over overstaptijden.
Op station Sloterdijk bleek dat ik was vergeten in te checken.