Ik reed de stad uit. Ik was op weg naar een biologische
boerderij om daar een kerstboom te adopteren. Mijn vrouw en kinderen kwamen op
de fiets. We hebben een kleine auto. Daar passen geen kinderen en een kerstboom
tegelijk in. Bij de boerderij stonden tientallen kerstbomen met een rood
lintje. Daarvan mochten we er een uitzoeken. Die met een wit lintje moesten we
laten staan, die waren al geadopteerd en stonden te wachten op
hun adoptieouders. Voor ons was het de eerste keer dat we een kerstboom gingen
adopteren. Dat gaat zo: we betalen dertig euro, we registreren de kerstboom, we
nemen de kerstboom mee naar huis en in januari brengen we hem terug naar de
biologische boerderij waar ze hem weer in de grond zetten. Volgend jaar kunnen
we exact dezelfde kerstboom op komen halen. Dan staat hij op ons te
wachten met een wit lintje. Je zou eigenlijk beter kunnen zeggen dat we een kerstboom
leasen. Maar ja, leasen doet denken aan milieuvervuilende auto’s en dat is denk
ik niet de bedoeling.
Mijn zoon koos een kerstboom uit. Dit is mijn vriend, zei
hij en hij klampte zich aan een kerstboom vast. We kochten een andere, eentje met
betere takken. Vriendschap is een illusie.
Een paar dagen later vertelde ik een collega dat we een
kerstboom hadden geadopteerd. De behoefte om door anderen als een pionier gezien te worden is mij niet vreemd. De behoefte om überhaupt gezien te worden evenmin.
Waarom? vroeg de collega. Wil je duurzaam zijn of vind je het leuk om met
kerstbomen rond te rijden? Ik kon geen antwoord geven op haar vraag. Ik zou
mezelf nooit duurzaam noemen. Ik heb kinderen, ik wil een grotere auto. Ik zei:
ik adopteerde een kerstboom om het er nu met jou over te kunnen hebben dat ik
een kerstboom adopteerde. Maar dat was niet waar. Ik weet niet waarom ik dingen
doe.