Ik bracht mijn zoon naar het kinderdagverblijf. Daar werd hij ontvangen door een vrouw die ik nog niet eerder had gezien en die zich voorstelde als Kadisha. Ze vroeg of er nog bijzonderheden waren. Ik vertelde dat hij verkouden was. Daarna moest ik hoesten. Ik zei dat ik zelf ook verkouden was. Kadisha glimlachte beleefd en ik begreep dat het tijd was om te gaan.
Buiten stonden twee politieagenten een kromgebogen lantaarnpaal te inspecteren. De lantaarnpaal moest geraakt zijn door iets zwaars, want hij hing onder een scherpe hoek over de weg. Een hoge vrachtauto zou er niet meer onder door kunnen. Een van de agenten pakte haar telefoon en begon foto’s te maken. Misschien waren die nodig voor de verdere afhandeling van de schade, misschien waren ze voor op Facebook.
Thuis keek ik op AT5.nl. Er stond niks over een ongeluk in onze straat. Wel las ik over een autodief die met een gestolen Range Rover zeven auto’s had geramd en uiteindelijk de controle over het stuur was verloren, toen het voorwiel van de Range Rover afbrak. Er stonden spectaculaire foto’s bij het artikel. Maar dat was allemaal in een ander stadsdeel.
Ik zette koffie en nam me voor om te beginnen aan een nieuw artikel. Het was stil in huis. Ik was niet meer gewend aan de stilte. Het schrijven lukte niet. Ik liep naar de andere kamer en speelde een tijdje piano.