Ik ren om de Sloterplas en passeer twee dames. ‘Voor
vijftien euro kan je de hele stad door,’ zegt de ene. Ze heeft rood haar en
draagt een gewatteerde jas, ook al is het vandaag best warm. ‘Toe maar,’ zegt
haar vriendin of misschien is het haar zus. ‘Niet dat ik dat ga doen hoor,’
zegt de roodharige. ‘Ik ben al blij als ik bij het ziekenhuis kan komen.’ Ik stop
om wat te drinken bij het kraantje. ‘Ik ga er toch maar eens een aanschaffen’, hoor
ik achter me. ‘Ik wil niet achterblijven, snap je?’ De ander snapt haar. Ik
snap haar ook. Het is belangrijk om in beweging te blijven. Als ik iets heb
geleerd van een jaar hardlopen, dan is dat het: van stilstand wordt een mens
ongelukkig. Beweging betekent verandering, kennis, verdoving. De endorfine raast
door mijn lichaam op het moment dat ik dit denk en ik ren weer verder. Ik denk
aan mijn kinderen. Kinderen staan nooit stil. Daarom zijn ze natuurlijk zo
gelukkig.