We reden terug uit Duitsland. Bij Barneveld was een McDonald’s, zag ik. De kinderen werden altijd blij van een McDonald’s. Dit was een goed moment voor de weg van de minste weerstand.
Eerst kon ik de oprit naar de McDonald’s niet vinden. Ik moest een paar kilometer omrijden. Het parkeerterrein was bijna helemaal vol. We liepen langs een lange rij auto’s die voor de McDrive stonden te wachten. Binnen stonden rijen mensen voor de bestelcomputers. De kinderen keken angstig om zich heen. Irene doorliep vier keer het hele bestelproces, terwijl ik op adem kwam. Gelukkig was er achterin het luidruchtige restaurant een tafel vrij. Daar zaten we te wachten op ons eten. We keken naar alle andere mensen.
De kinderen moesten naar de wc. Ik ging mee. Bij de dames-wc was het wc-papier op. Ik zei tegen mijn dochter dat ik wat ging halen bij de heren-wc. Daar stond mijn zoon te plassen. Moet je kijken, zei hij. Op de bril van de heren-wc lag allemaal poep. Door de hele ruimte was wc-papier gestrooid.
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Zoveel lelijkheid achter elkaar had ik in tijden niet gezien. Mijn zoon keek me aan. Hij keek treurig, alsof hij hetzelfde dacht als ik. We waren op de een op andere manier via een verkeerde afslag in een ander universum terechtgekomen. Een universum waar alles lelijk is. We moesten hier maar snel weer weg. Die avond waren we blij dat we thuis waren.