Ik droomde dat ik
telekinetische krachten had. Ik zat legoblokjes op te ruimen en opeens zag ik
vanuit mijn ooghoek een blokje bewegen dat ik niet had aangeraakt. Toen
realiseerde ik me dat dit wel eens telekinese zou kunnen zijn. Ik heb me nooit
eerder met telekinese beziggehouden, want ik geloof niet in paranormale dingen.
Maar van de andere kant: ik heb het ook nooit eerder geprobeerd. Dus ik probeerde
het. Ik keek ingespannen naar een legoblokje, richtte al mijn energie erop en
liet het in gedachten omhoog vliegen. En jawel, toen ging het ook echt omhoog.
Ik liet het blokje in de plastic opruimbak vallen. Daarna deed ik hetzelfde met
de andere blokjes. Daarna realiseerde ik me dat ik bed lag.
Dat was waar ook. Ik was
eruit geweest omdat mijn dochter lag te roepen. Het was vier uur. Terug in bed
kon ik niet meer in slaap komen en vlak daarna ontdekte ik dus dat ik telekinetische
krachten had. Dat moment, dat ik wakker lag en terugdacht aan mijn telekinetische
ervaring met de legoblokjes, dat moment dacht ik echt dat ik voorwerpen had laten bewegen met mijn gedachten. De ervaring voelde levensecht. En dus was het echt. Er was geen sprake
van dat ik me dit had ingebeeld. Ik lag een tijd wakker en viel uiteindelijk
toch weer in slaap. Maar ik wist dat ik hier de volgende dag iets mee moest. Dit
was belangrijk. Dit was een potentieel levensveranderende ontwikkeling
De volgende ochtend
ging de wekker om zeven uur. Het duurde even voordat ik echt wakker was en me
herinnerde dat ik telekinetisch begaafd was. Onder de douche had ik een moment
voor mezelf om het te testen. Ik wilde namelijk niet gelijk mijn gezin aan het
schrikken maken met allemaal rondvliegende voorwerpen door het huis. Ik concentreerde
me heel goed en richtte mijn blik op een zakje wegwerpmesjes van Gilette. Hoe
hard ik me ook inbeeldde dat het zakje loskwam van het plankje waarop het lag,
er gebeurde niks. Hier was ik al bang voor. Ik probeerde nog halfslachtig een
handdoek naar me toe te laten zweven toen ik me wilde afdrogen, maar ook dat lukte niet. Toch gedroomd.
Ik herinner me bijna nooit
wat ik droom. Dit was de eerste keer in maanden. Vandaar dat het misschien zo levensecht
voelde. Toch liet het me niet los. Er was een moment in mijn leven geweest,
enkele minuten, waarop ik in staat was om met mijn gedachten legoblokjes in een
plastic opruimbak je krijgen. Net zo snel als ze kwam, was de gave van
telekinese me ook weer ontnomen. Zo voelde dat. Er was me iets ontnomen. Daar
moest ik aan wennen.
Terwijl ik dit zit te
schrijven probeer ik nog een geel post-it-velletje op mijn bureau te laten
ronddraaien. Geen beweging in te krijgen.