Na een voorstelling over de bio-industrie had ik honger, dus ik kocht op het station een hamburger en een flesje water en daardoor moest ik een trein later nemen. Op het perron zag ik dat die trein niet reed. De reden was: ‘Inzet hulpdiensten.’ Dat stond op de informatieborden. Ik wist niet wat het betekende. Het betekende voor mij twintig minuten extra wachten. Ik liep een rondje over het station, dat nu al jaren werd verbouwd. Alle ingangen en herkenninspunten waren onderhand wel een keer verplaatst. In een verlaten hoek, voor een dienstingang, zat een man op zijn knieën op de grond. Hij boog telkens voorover om de grond te kussen. De man was aan het bidden. Ik dacht dat het een zwerver was. Hij was veel te warm gekleed voor de tijd van het jaar. Ik liep met een omweg terug naar het perron. Ik ging daar achter een Aziatisch stelletje staan. Zij had lang en blond geverfd haar en ze klaagde over de cocktails die ze had gehad en die haar duizelig hadden gemaakt. Hij had een onaangenaam hoge pieplach. Onze trein kwam vijf minuten later dan de borden aangaven en er waren niet genoeg stoelen voor iedereen. Ik kon wel zitten. Een oudere vrouw kwam naast me zitten. Ze at een kroket van een stukje karton. Ze vroeg aan mij of ik wist wat er met ‘hulpdiensten’ bedoeld werd.