Ik
was mijn derailleur aan het schoonmaken. Mijn fiets hing aan de muur in de
berging, de derailleur op ooghoogte, en ik was in de weer met warm water, een
fles Dasty, sponsjes en een oude handdoek. Buiten was het mooi weer, het was misschien
wel de laatste mooie dag van het jaar, maar ik had geen zin om te gaan fietsen.
Ik had zin om mijn derailleur schoon te maken. Het zwarte vuil en vet druppelde
van de ketting en de tandwielen en viel op mijn handen en op de oude kranten
die ik op de tafel onder mijn fiets had neergelegd. Drie voorheen felgekleurde sponsjes
waren nu pikzwart. De derailleur begon steeds lichter te worden, steeds meer te
glimmen. Mijn handen werden zwarter, vetter. Ik ben het niet gewend om met mijn
handen te werken. Al mijn werk is tegenwoordig hoofdwerk. Daarom besloot ik ook
te gaan fietsen, om dat hoofd een beetje leeg te krijgen. Nu werd me duidelijk
dat het weinig uitmaakte of ik op de fiets zat of hem schoonmaakte. Na een paar
uur werken liep ik terug naar boven met een teiltje pikzwart water. Het was de
eerste maandag in oktober, de herfst kon ieder moment beginnen.