Ik dacht dat ik Corona had. Misschien had ik het ook wel. Moeilijk te zeggen. Ik vertoonde enkele symptomen: hoesten, verkouden. Ik had geen koorts. Wel had ik onlangs iemand gezien die het inmiddels wel had, hoogstwaarschijnlijk. Ik maakte me geen zorgen, ik ben elk jaar een paar keer verkouden. Het kon allemaal nog veel erger. Dit was niks. Twee jaar geleden had ik bronchitis. Toen kroop ik over de vloer.
Toch vulde ik afgelopen week netjes iedere dag de Corona Check in van het OLVG. Dat is een app. Er is tegenwoordig voor alles een app, dus ook voor Corona. Ik vulde in hoe kortademig ik was, op een schaal van 1 tot 10, hoe zwaar mijn hoest was, of ik keelpijn had, neusverkouden was en wat mijn temperatuur was. Mijn gegevens werden door experts bekeken, zo stelde ik me voor. Of door een algoritme, dat kan ook. Aan het einde van de dag kreeg ik telkens een mailtje: ‘Bedankt voor uw metingen. Er was geen aanleiding voor persoonlijk contact.’
Afgelopen zondag kreeg ik geen mailtje, maar werd ik gebeld. Een sympathieke vrouw met een zachte stem vroeg hoe ik me voelde. Het voelde als die ene keer dat ik me ziek had gemeld bij het callcenter waar ik werkte en diezelfde dag de bedrijfsarts aan de lijn hing om te vragen hoe ik me voelde. Goed, zei ik. Beetje verkouden. Ik was blij dat ik op dat moment moest hoesten. De aardige vrouw zei dat ik een hoge waarde voor kortademigheid had ingevuld. Dat klopte. Ik was een beetje uitgeschoten met mijn dikke wijsvinger. Ik zei dat het alweer beter ging. Ze stelde nog een paar vragen, zei dat ik de app moest blijven invullen, ook bij milde klachten, en wenste me beterschap.
Ik maakte me geen zorgen, maar ik was toch gerustgesteld.
