Een vriend van me ging een week naar Oslo en nam een Noors boek voor me mee. Ik las het in de trein onderweg terug van een voorstelling in Rotterdam. Het verhaal ging over een oude dichteres, die ooit in de jaren 70 enige bekendheid genoot vanwege een paar mysterieuze gedichten. Nu was ze oud en arm en omdat ze geld nodig had, schreef ze nu een nieuwe bundel. Die bundel noemde ze Bosporos. Ze had de gedichten grotendeels tijdens een vakantie in Istanbul geschreven. Op de dag van publicatie verschenen er een paar recensies in de Noorse kranten. Een recensent noemde het werkje ‘zeldzaam zwak’ en stelde voor alle exemplaren te laten verpletteren door olifanten, zoals ooit met ter dood veroordeelden gebeurde in het oude Constantinopel. De oude dichteres was zo boos dat ze een fles goedkope rode wijn kocht en de recensent ging opzoeken. Ze was van plan om zijn hersens in te slaan met de fles goedkope rode wijn. Verder kon ik het boek niet lezen. Ik moest een recensie schrijven.