Vincent Kouters

Het is weer tijd voor de tweewekelijkse Coronaquarantaine-update.

• Aantal dagen in semiquarantaine: 40
• Aantal geïnfecteerde huisgenoten: onduidelijk
• Aantal huisgenoten met milde symptomen: 0
• Aantal dagen thuisschool en -dagopvang: 30
• Aan vrienden gesproken op een bankje in het park: 2 (was 0)
• Aantal dagen niet om 5:30 opgestaan: 6 (was 3, ik moet strenger op mezelf worden)
• Aantal dagen niet geschoren: 4 (was 26)
• Items verkocht op Marktplaats: 45 (was 25)
• Aantal blogs dat in dit huis onderhouden wordt: 3 (was 1)
• Aantal woorden (a 1 cent per woord) nagekeken voor mijn nieuwe baan: 37.000 (was 20.000)
• Hoeveelheid geld gevonden op straat: € 0,20
• Aantal serieuze inzinkingen: 2 (was 1)

Andere dingen die mij opvielen:

We hebben een einddatum. 11 mei gaan de scholen en kinderdagverblijven weer beginnen. Goed nieuws, want dat betekent dat ik over twee weken meer tijd heb voor werk, en misschien zelfs voor niksdoen!. Tegelijk stemde de aankondiging van het einde van deze rare periode me een beetje weemoedig. Maar dat doet eigenlijk elke aankondiging van een einde.

Mijn productiviteit begint te verslappen. Of het samenhangt met het vorige punt, weet ik niet. Maar ik merk dat na vijf weken nagenoeg consequent om half zes opstaan en dagelijks stukjes schrijven voor deze site, nu de klad erin begint te komen. De inspiratie droogt op en bed blijft me verleiden. Irene duwde me vanochtend eruit. Dat mag ze vaker doen.

Irene is haar eigen blog begonnen: Moord in het kuuroord.Geen persoonlijke beslommeringen, zoals hier, maar een spannend detective-feuilleton, in de traditie van Agatha Christi. Lezen vanaf hoofdstuk 1.

De hele festivalzomer is afgelast. Deze week werd duidelijk dat alle muziek- en theaterfestival tot 1 september niet kunnen doorgaan. Mijn inbox stroomde vol met treurige mailtjes: het Holland Festival (mijn oude werkgever), De Parade, Zeeland Nazomer Festival, alles afgelast. Heel zuur voor de mensen die er werken en die allemaal al een jaar bezig waren met de organisatie. Voor mij betekent het behalve een fikse kostenpost voor nog eens drie maanden, aangezien ik veel recenseerde op deze festivals, ook een grotendeels vrije zomer. Dat klinkt leuk, maar ook beangstigend. Wat ga ik in godsnaam doen?

Ik heb Walden van Henry David Thoreau op mijn leeslijst gezet. Wacht eens even, misschien kan ik me deze zomer weer eens een paar weken afzonderen in een hutje in de bossen.

O ja, en mijn scheerapparaat doet het weer. Dat wil zeggen: hij was eigenlijk nooit kapot, zoals ik dacht. Het stopcontact in de badkamer, waarin ik hem oplaadde, blijkt kapot. Zo zie je maar. Niet alles is wat het lijkt.

Ik zat net een knikkerbaan te bouwen, toen het nieuws mij bereikte dat de scholen en kinderdagverblijven op 11 mei weer opengaan. Ik was er blij mee, maar ik was minstens net zo blij met de knikkerbaan. We deden wedstrijdjes met gekleurde knikkers. Mijn kinderen waren de jury. Ik verloor natuurlijk.

En als ik won, dan verloor ik ook.

Nog ruim twee weken en dan is dit voorbij. Dat gaan we niet meer iedere dag knikkerbanen bouwen, met de houten treinbaan spelen, kleien, verhalen verzinnen, vogelnestjes maken van knutselspullen of verven. Ik heb de laatste weken voor het eerst in jaren, misschien wel decennia, weer geverfd. Ik was vergeten hoe leuk ik verven vind.

De laatste dagen voelde ik me goed, in tegenstelling tot vorige week. Ik zag het opeens helemaal zitten, elke dag om en om met Irene voor de kinderen zorgen en werken op de slaapkamer. Zoveel werk had ik nu toch niet. Dat kon ik prima tot en met de zomervakantie volhouden, dacht ik.

We leefden en werkten de afgelopen weken met zijn vieren volgens een ijzeren ritme. We maken nog steeds elke dag een uurschema. De kinderen gedijen goed bij een uurschema. Ik gedij goed bij een uurschema. En als ik even niet goed gedij, dan komt dat ook wel weer goed.

Zo gaat dat. Ik krijg wat ik vorige week vurig wenste, wat tijd voor mezelf, en meteen word ik weemoedig. Als ik win, dan verlies ik ook.

---

Ik ben begonnen met een nieuwe blog. Betering.nl, met persoonlijke verhalen over geld. Vandaag over mijn kinderen.

Mijn zoon wilde heel graag naar buiten. Dat was vreemd. Mijn zoon wil nooit graag naar buiten. Wat was er aan de hand? Hij stond inmiddels al op de gang.

Ik kleedde me zo snel mogelijk aan en ging erachteraan. Hij zat beneden op zijn fiets op me te wachten. Wat gaan we doen? vroeg ik.

Geld zoeken, zei hij.

Waar?

Op straat natuurlijk.

Okay.

En zo begonnen we de stoepen af te lopen, op zoek naar geld. Het bleek dat hij in een tekenfilm had gezien dat iemand geld had gevonden op straat. Dat geld leidde de kinderen in die tekenfilm naar een schat. Uiteindelijk ging al hun nieuwe geld op aan het vergoeden van de schade, die ze gemaakt hadden tijdens de intense zoektocht naar de schat. Maar dat stukje had mijn zoon even genegeerd. Wij gingen schatzoeken.

Ik probeerde zijn verwachtingen te temperen. Natuurlijk liggen de straten in Amsterdam niet bezaaid met geld. Hij kon er beter van uitgaan dat hij niks zou vinden. Misschien konden we beter…

Kijk, muntjes!

Bij het tiende huis in onze straat vond mijn zoon twee keer tien cent.

Thuis meteen handen wassen, zei ik. Verder hield ik mijn mond en keek naar de stoep.

Ik vond in onze hele buurt geen geld. Ik was een beetje teleurgesteld, omdat het in het begin zo makkelijk leek te gaan. Mijn zoon had meer succes. Hij vond:

• Twintig cent
• Een diamant (een stuk glas)
• Een bal van Frozen
• “Een briefje van duizend”
• Een autoband
• 100.000 peuken (“Nee, die kan je niet verzamelen.”)
• Een frisbee

Ik moet op zoek gaan naar wat meer fantasie.

Op stomme dagen is de inspiratie ver te zoeken. Vandaag lijkt zo’n stomme dag te worden. Ik moet dit soort dagen leren accepteren en niet alsnog van alles willen doen. Productiviteit forceren is de snelste weg naar somberheid.

Om mezelf toch wat te doen te geven, heb ik een minimale to-do-lijst opgesteld.

Wat ik vandaag probeer te doen:

1. Één vervelend klusje wat nog is blijven liggen. Dus één van de volgende: loodgieter bellen, declaraties of een moeilijk mailtje sturen.
2. Iets nieuws leren.
3. Iemand mailen die het niet verwacht
4. Geen nieuwe doelen stellen
5. Met iemand praten

Als ik me hierop focus en op niks anders, dan moet ik deze dag kunnen doorkomen. En misschien zelfs een beetje blijer worden.

Het was weer tijd voor het minst leuke ritje van het jaar. Het is een ritje van 700 meter, maar vervelender, enger en tijdrovender kan autorijden niet worden. Ik stel het altijd zo lang mogelijk uit, tot enkele dagen voor de datum of zelfs op de dag van de datum. Jawel, het is het ritje naar de garage voor de jaarlijkse algemene periodieke keuring, oftewel de APK.

Het begint altijd met een gewetensvraag.

Doe ik dit jaar alleen een keuring of ook een kleine beurt of zelfs een grote beurt? Ik stel mezelf deze vraag altijd pas in de auto onderweg naar de garage dus dan heb ik precies drie-en-een-halve minuut om erover na te denken. Ik doe altijd maar wat. Ik weet het precieze verschil tussen de drie niet en garagisten doen altijd opvallend vaag als ik hen om advies vraag.

Aangezien we dit jaar flink moeten besparen, besloot ik alleen voor APK te gaan. Ik ga eindelijk eens leren om zelf die bandenspanning te controleren en de motorolie te verversen. Hoe moeilijk kan het zijn?

Garages zijn voor mij mysterieuze plekken. De mensen die er werken zijn per definitie intimiderend. Ik weet niks van auto’s en zij alles. Ze kunnen me alles wijsmaken. Ik heb soms ook het idee dat ze dat doen.

Ik geef de monteur de sleutels van de Skoda en wandel terug naar huis. ’s Middags word ik gebeld. Hij is gekeurd. Er zijn wat dingetjes. Twee voorwielen hebben geen profiel meer en vertonen scheurtjes. Die moeten vervangen. Twee achterbanden zijn iets minder slecht en vertonen ook scheurtjes. Die kan je beter ook gelijk doen. En er is een veer kapot. Die moet vervangen. Welke banden wilt u? We hebben Continental, Vredestein, Viking en Michelin. Ik vrees het ergste en vraag voorzichtig: Wat zijn de goedkoopste? Na een lang verhaal van de garagist over energieprofielen kies ik voor de een na goedkoopste.

Nu wil je zeker weten wat dat totaal gaat kosten? vraagt hij.

Dit bedoelde ik met intimiderend.

Terwijl hij rekent op zijn rekenmachine, mompelt hij woorden als uurloon, ex btw en opnieuw balanceren. Totale kosten: € 560.

Ik heb niet het idee dat ik er iets aan kan veranderen, dus geef ik mijn akkoord. Zodra ik ophang, heb ik hier spijt van. Er valt altijd iets te onderhandelen. Ik kan dreigen het ergens anders te laten doen, alsnog een kleine beurt afdwingen voor hetzelfde geld, de achterbanden niet laten doen. Hier moet ik ooit beter in zien te worden. Dit is een doel voor de middellange termijn.

Ik vertel het nieuws tijdens de lunch aan mijn gezin. Dit zijn de reacties:

• Mijn dochter vraagt of we dan roze banden kunnen krijgen. (Nee.)
• Mijn zoon wil weten hoeveel een band kost. (€ 50.) En hoeveel vier banden kosten. En hoeveel honderd banden kosten.
• Irene zegt dat we met nieuwe banden ook een beetje zullen besparen op benzinekosten. (Tja.)
• Mijn zoon wil weten wat er met de oude banden gebeurt. (Goede vraag, geen idee.)
• Mijn dochter vraagt of de auto nog terugkomt. (Ja.)
• Mijn zoon vraagt of ik er dan ook gelijk een spoiler op wil zetten. Hij houdt van spoilers. (Nee.)
• Mijn dochter vraagt of we echt geen roze banden kunnen krijgen. (Hmmmm. Nah.)

Mijn zoon werd zondag zes jaar oud. Het was eerste paasdag en door een pandemie moest iedereen binnenblijven of minimaal anderhalve meter afstand houden van elkaar. Natuurlijk werd het gevierd.

Hij deed alsof hij sliep toen we om zeven uur zingend zijn kamer binnentogen. Maar de glimlach op zijn gezicht verraadde hem.

Er waren slingers. Er waren cadeaus. Hij kreeg Hot Wheels, een gitaar, een spel en waterballonnen. Er waren taartjes en tompoezen met een opdruk van Pluk van de Petteflat, zijn favoriete voorleesboek. Er waren ballonnen.

Maar er waren geen gasten. Er waren geen andere kinderen. Kinderfeestjes waren door de overheid verboden om de verspreiding van het virus zo veel mogelijk te beperken.

Dat begreep mijn zoon. Hij was al zes. Dan begrijp je dingen.

Irene had een goed idee. Als de gasten niet naar ons kunnen komen, dan gaan wij naar de gasten toe. Ze had een tournee georganiseerd langs zijn beste vrienden. We pakten tompoezen in. Mijn zoon zette zijn verjaardagskroon op. Ik stak een campingtafeltje onder mijn arm. We gingen op pad. We zaten voor openstaande ramen en deuren. Met uitgestrekte handen werden cadeaus en tompoezen en koffie uitgewisseld. We zaten op verschillende bankjes in speeltuinen. Het was mooi weer.

Opa en oma kwamen ook naar de speeltuin en feliciteerden van een afstandje. Ik sneed taart aan, zette de bordjes op het campingtafeltje en liep weg, zodat de gasten konden pakken. Foto’s maken kon nog wel. Waterballon overbrugden met gemak iedere afstand.

De laatste dagen zat ik er even doorheen. Dat verraste me eerlijk gezegd. De afgelopen Coronaweken bevielen me prima. De hele dag thuiszitten is de hemel op aarde voor een rechtgeaard introvert als ik. De hele dag omringd zijn door twee lieve, leuke maar ook veel aandacht vragende kinderen ging ook goed. Totdat het even niet meer goed ging.

Dat lag aan mij. Dat lag aan het plotselinge warme weer. Dat lag aan mijn zoons zenuwen voor zijn aankomende verjaardag dit weekend. Dat lag aan de stand van de maan. Het lag aan mij.

Ik keek uit het raam en zag de overburen zonder kinderen urenlang om de beurt in hun hangmat liggen. De overburen hebben een hangmat in hun huis hangen, ja. Ik zag andere overburen kussens naar buiten slepen en in hun zwemkleding wegdommelen. Ondertussen sleepten weer andere overburen een barbecue en krat bier naar buiten.

Ik ruimde urine op en probeerde het geschreeuw te negeren. Ik was uit het oog verloren waar het echt om draait.

Dus toen deed ik wat ik altijd doe, als ik met een probleem zit.

Ik maakte een lijst. Dit is een lijst met vijf momenten waarop mijn kinderen me afgelopen week extreem blij maakten:

• Mijn dochter die zichzelf de knoeikikker noemt en door het huis springt terwijl ze rommel maakt
• Kriskras is ook kunst. Een uitspraak van mijn zoon die ik in mijn telefoon noteerde. Het was een compliment voor zijn zus die net een kleurplaat had volgekrast.
• Mijn zoon die doet alsof hij Luna Herrie is, zijn angst overwint, en voor het hele gezin een luchtgitaarconcert geeft.
• Mijn dochter die voor het eerst op de wc plast.
• Onverwachte door mijn kinderen geïnitieerde knuffelsessies.

Ik liet noteerde de lijst in mijn e-mail en liet deze aan het einde van de middag aan mezelf mailen. Dat is het moment waarop de kratten bier aan de overkant naar buiten komen en ik wel een psychisch verzetje kan gebruiken. Het werkte. Gisteren was een goede dag.

Vandaag wordt een goede dag.

(Ik heb de lijst vastgezet bovenin mijn inbox.)

Ik had gisteren een idee. Het is een ambitieus idee, maar dat zijn eigenlijk de beste ideeën. Ik wil een blog beginnen. Nog een blog? Ja, nog een andere blog. Waarom?

Nou, ruim een maand lang plaats ik hier nu dagelijks een bericht. Geholpen door mijn nieuwe dagritme – wat betekent dat ik dagelijks om 5:30 opsta – en een onverwachte pandemie – waardoor ik minder werk heb – lukt me dat vooralsnog. Waarom zou ik die productiviteit niet te gelde maken?

Ik merk dat de berichten die ik schrijf in twee soorten zijn te verdelen.

1. Persoonlijke beslommeringen met een hoofdrol voor mijzelf en mijn kinderen.
2. Persoonlijke financiële inzichten en bijbehorende pogingen een minimalistische levensstijl te onderhouden.

Onderzoek (dankjewel, Google Analytics) wijst uit dat berichten uit de tweede categorie ruwweg twee keer zoveel bezoekers trekken dan die uit de eerste. Geen wereldschokkende verrassing. Ik klik zelf ook graag op links met daarin woorden als vermogen en geld verdienen. Wat nou, dacht ik, wat nou, als ik die berichten op een apart blog publiceer? Een blog dat volledig gewijd is aan dat onderwerp. Met de juiste SEO, Google Adsense en natuurlijk de nodige discipline van mijzelf kan dat een misschien, heel misschien een commercieel succesje worden. Dacht ik.

En nee, het gaat niet alleen om het geld. Ik merk ook dat het een onderwerp is dat me na aan het hart ligt. Zuinig en bewust leven, besparen, verantwoord beleggen, minimalisme, duurzaamheid, dit zijn onderwerpen waar ik de laatste jaren in toenemende mate mee bezig ben. Het zijn ook thema’s die bij mijn persoonlijkheid passen en waar ik graag over schrijf.

Een apart blog zou 3 doelen kunnen dienen.

1. Dit type berichten zakt dan niet meer weg tussen de persoonlijke blogjes over mijn kinderen en andere huiselijke zaken, waar ik ook graag over blijf schrijven

2. Het blog kan dienen als een persoonlijk verslag van mijn experimenten in verantwoord leven. Door ideeën openbaar te publiceren, houd ik mezelf verantwoordelijk.

3. Het blog kan hopelijk mensen inspireren. Als ik het kan, kan iedereen het.